Κάθε Δευτέρα, οι Δόκιμοι Ερευνητές του ΤΟΡΕΝΕ αποτιμούν την εβδομάδα που πέρασε. Αυτές είναι οι απόψεις τους:

Μου αρέσει το γεγονός ότι ο Πάπας Φραγκίσκος θα επιστρέψει στην Ελλάδα τρία μέρη των Γλυπτών του Παρθενώνα που φυλάσσονται από τα Μουσεία του Βατικανού για δύο αιώνες, έπειτα από αιτήματα για επαναπατρισμό αντικειμένων στα έθνη καταγωγής τους. Το Βατικανό χαρακτήρισε επίσης αυτή την ενέργεια ως «δώρο» του Πάπα Φραγκίσκου στον Μακαριότατο Ιερώνυμο Β’, τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Ο επαναπατρισμός, ο οποίος αναμένεται να πάρει κάποιο χρόνο για να ολοκληρωθεί, είναι πιθανό να ασκήσει μεγαλύτερη πίεση στο Βρετανικό Μουσείο, το οποίο έχει αρνηθεί πολλά αιτήματα για επιστροφή της συλλογής γλυπτών του Παρθενώνα.

Μου αρέσει το γεγονός πως οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης επικύρωσαν την υποψηφιότητα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης ώστε να ξεκινήσει η ενταξιακή της διαδικασία στην ΕΕ. Θα δοθεί έμφαση σε μεταρρυθμίσεις για το κράτος δικαίου, τα δημοκρατικά πρότυπα, και τη δημόσια διοίκηση. Ως εκ τούτου, η ΕΕ προβαίνει σε μια διαδικασία ισχυροποίησης της συλλογικής της ασφάλειας ενώ αποσκοπεί στη διεύρυνση στα Δυτικά Βαλκάνια, διεκδικώντας την αύξηση της επιρροής της και ταυτόχρονα τη μείωση της επιρροής Ρωσίας και Κίνας.

Δεν μου αρέσει το γεγονός ότι η Ιαπωνία ανακοίνωσε ένα πακέτο $320 δισεκατομμυρίων το οποίο υπόσχεται, σε βάθος πενταετίας, να μετατρέψει αυτή την πάλαι ποτέ ειρηνιστική χώρα στην τρίτη ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη του πλανήτη. Στόχος του προγράμματος αυτού είναι η ασφάλεια των Ιαπωνικών νήσων να αυτονομηθεί από την Αμερικανική εκστρατευτική δύναμη της Ασίας και του Ειρηνικού, με τελικό στόχο την ανάσχεση Κινεζικών και Ρωσικών στρατιωτικών μονάδων στην περιοχή. Σε μια περιφέρεια όπου οι εντάσεις ολοένα και οξύνονται, το άνωθεν προμηνύει μονάχα περαιτέρω εντάσεις.

Δεν μου αρέσει η απόφαση υπέρ της διαγραφής του Ιράν από την Επιτροπή για την Κατάσταση των Δικαιωμάτων των Γυναικών του ΟΗΕ. Όπως υποστήριξε η Αμερικανίδα Πρέσβης στα Ηνωμένα Έθνη, το Ιράν διεγράφη προκειμένου να αναδειχθεί η συμπαράσταση του ΟΗΕ προς τις γυναίκες που διαμαρτύρονται για την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους και η αποδοκιμασία των πρακτικών καταστολής της Ιρανικής κυβέρνησης. Απομονώνοντας το Ιράν από την Επιτροπή, θεωρήθηκε ότι δεν θα εκφυλιστεί ο θεσμός, ωστόσο στην πραγματικότητα, η πράξη αυτή δίνει το περιθώριο στην Ιρανική κυβέρνηση να συνεχίσει τις καταπατήσεις των δικαιωμάτων των ανθρώπων— και δη των γυναικών— χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτήσει στην εν λόγω Επιτροπή. Η Επιτροπή για την Κατάσταση των Γυναικών όφειλε να αντιδράσει με έναν πιο ουσιαστικό τρόπο, ο οποίος πραγματικά θα ανάγκαζε το Ιράν να αλλάξει πρακτικές και θα βοηθούσε τις γυναίκες.